Hoe het begon...

Het is allemaal begonnen in Pesanggaran, waar al heel veel jaren Engelse les wordt gegeven. De ouders die werk hebben verdienen hun geld hoofdzakelijk in de visindustrie in de haven van Benoa. Door de Englese lessen komen we ook in contact met deze ouders. We proberen deze ouders te helpen en adviseren hen over allerlei zaken. Ook wordt er elke 6 maanden een bijeenkomst met de ouders belegd waar we de voortgang van de kinderen bespreken. 

Helpende  handen

We bezoeken ook mensen in een andere wijk. Op allerlei gebied in hun leven leiden ze armoede. Daar wonen o.a. 2 oudere vrouwen. Zij staan elke morgen om 3 uur op om naar de markt te gaan. Ze verkopen daar kruiden en groenten, maar hun inkomen is echt minimaal. Ze wonen als “krakers” op het land van iemand anders, waar ze alleen maar kunnen beschikken over water van heel slechte kwaliteit.
 Onlangs vroeg ik aan ze, of ze niet liever terug zouden gaan naar hun dorp in de bergen. Maar de jongste van de 2 antwoordde: “Waar moeten we dan van leven? We hebben daar geen land om iets te kunnen verbouwen.” Hoe zwaar het ook is, maar in de stad hebben ze in elk geval nog de mogelijkheid om iets te doen en een klein beetje geld te verdienen, al is het maar om te overleven. Om dezelfde reden verkoopt hun buurvrouw bananenbladen.
 Wij bezoeken deze dames regelmatig, om hun verhalen te horen en hen positieve aandacht te geven. Meestal nemen we dan ook voedselpakketten voor ze mee. Op die manier proberen we te helpen waar we kunnen. 

In armoede leven.....

I 

Even verderop staat een grote loods, waar huisvuil wordt verzameld. Verschillende vuilnisverzamelaars hebben daar ook hun eigen plekje, dat ze hun huis noemen. Ook hier komen we regelmatig op bezoek. We luisteren naar hun verhalen en geven regelmatig ook advies als er gezondheidsproblemen spelen. Een heel complexe leefwereld, waar we niet direct verbetering in de leefomstandigheden kunnen aanbrengen, maar wel liefde en positieve aandacht. En daar is grote behoefte aan bij deze groep mensen. Deze mensen hebben door ervaring een negatief zelfbeeld. Zij mogen horen en ervaren hoe Jezus naar hen kijkt. We krijgen dan ook regelmatig de gelegenheid om met hen te bidden tot deze Jezus.” 

Als je gehandicapt bent..

 Mensen met een handicap of een chronische ziekte hebben weinig kans op een ´normaal´ leven. Zelfs de familie neemt vaak afstand van deze personen, zodat ze in een isolement raken en steeds verder afzakken naar een mensonwaardig bestaan. Pak Gede is verlamd en ligt gedurende de dag op zijn bed. Franc en Selvi bezoeken hem geregeld. Ze stimuleren hem om, ondanks zijn ziekte, actief te zijn en uit bed te komen. Ze delen met hem de boodschap van Jezus liefde, en bidden voor hem. De laatste keer dat zij bij hem waren, is hij zo geraakt door de liefde van Jezus, dat hij begon te huilen. Zijn vrouw, die dit allemaal zag gebeuren, voelde een liefde voor haar man die ze niet eerder voelde. Wat een geweldige aanraking mochten zij meemaken. Twee mensen, door ziekte uit elkaar gedreven, mogen nu weer nieuwe hoop hebben voor de toekomst!